بـسـیـارى از حروف عربى تقریباً به همان شکل فارسى تلفّظ مى شوند و نیازى به آموزش نـدارد و تـنـها ده حرف (ثاء، حاء، ذال ، صاد، ضاد، طاء، ظاء، عین ، غین ، واو) در زبان عربى ، تلفّظ آنها به گونه دیگرى است که به شرح آن پرداخته می شود.

حرف واو:در اداى حـرف (واو لبـهـا بدون برخورد با دندانها به حالت غنچه در مى آید و این حرف از میان دو لب تلفّظ مى شود.

حرف حاء:این حرف در فارسى به شکل ((هاء)) تلفّظ مى شود. براى تلفّظ صحیح آن کافى است آن را از وسط حلق و با فشردگى ، ادا کنیم تا با حرف (هاء) اشتباه نشود                 .

 
حرف عین:ایـن حـرف در فـارسـى بـصـورت (هـمـزه ) تـلفـّظ مـى شـود. با این تفاوت که (هـمـزه ) سـاده گـفـتـه مى شود و هنگام سکون صدا در آن قطع مى گردد ولى حرف (عین ) از وسط حلق ، ادا شده و هنگام سکون صدا در آن تقریباً قطع نمى شود   .

                                                                               
حرف غین:غـیـن و قـاف در فـارسـى ، مـثـل هـم تـلفـّظ مـى شـونـد،

در عربی حـرف ((قـاف )) بـه کـمـک زبان کوچک و با شدّت و سختى گفته مى شود بطورى که صوت ، قـطـع مـى گـردد، ولى حرف (غین ) از انتهاى حلق و با سستى تلفّظ شده و صدا در آن کشیده مى شود، همچنین حرف (غین ) باید درشت ادا شود.

حرف ثاء:این حرف در فارسى مثل (سـیـن ) تـلفـّظ مـى شـود. بـراى تـلفـّظ صـحـیح این حرف ، باید آن را از سر زبان و سر دندانهاى پیشین بالا و به حالت دمیدگى ادا کرد   .

                                                                              .
حرف ذال:حـروف (ذال )، (زا)، (ظـاء) و (ضـاد) در فـارسـى مثل هم تلفّظ مى شوند ولى در عربى  بـراى اداى حـرف ((ذال )) از سـر زبـان و سر دندانهاى پیشین بالا استفاده مى کنیم تا از حرف (زاء) مـتـمـایـز گـردد، لازم بـه یـادسـپـارى اسـت کـه حـرف (ذال) را باید بصورت نازک و کم حجم ادا کرد  .

                                                    .
حرف ظاء:براى تلفّظ حرف ((ظاء)) کافى است حرف ((ذال )) را درشت و پرحجم  ادا کنیم .

حرف طاء:حرف ((طاء)) مانند حرف ((تاء)) از تماس روى سر زبان با ناهمواریهاى کام بالا ادا مى شود، با این تفاوت که صدا در حرف ((طاء)) درشت و پرحجم مى باشد  .

                                                                            .     
حرف صاد:حـرف (صـاد) مانند حرف (سین )از سر زبان و پشت دندانهاى پیشین پایین تلفّظ مى شود، با این تفاوت که صدا در حرف ((صاد)) درشت و پرحجم مى باشد .                                                                                            .
حرف ضاد:حـرف (ضـاد) از تماس کناره زبان (هر طرف که میسّر باشد) با دندانهاى کرسى بالا   کشیده شدن بر آنها ایجاد مى شود و آن را باید درشت و پرحجم اداء کرد.

منبع:منبع :آموزش قرآن در   رابـطـه بـا نظام آموزش عقیدتى سیاسى سپاه (با کمی تغیرات)